De geur van chloor dringt je neus binnen terwijl je op betegelde vloer van het zwembad stapt. Bij elke stap wordt de vloer wat natter, als een soort laadbalk die zichzelf langzaam aanvult. De slippers aan je voeten beginnen te piepen bij elke stap die je zet en het doffe geluid van een fluitje klinkt. Plots hoor je mensen juichen en weet je waar je bent. Meer dan een half jaar geleden was het alweer dat je hier voor het laatst kwam. Het gevoel van jezelf overtreffen, teleurstelling, blijdschap, winnen en verliezen komen allemaal terug terwijl je bij het bad aankomt, klaar om jezelf weer uit te dagen.
Er was eens een zwemclub, genaamd DAW.
Die had al heel lang geen wedstrijd meer gezwommen, het zat dan ook niet mee.
Het Covid virus was hier de boosdoener van, maar niks stopt de DAW-achterban.
DAW was echter niet getreurd, want die wist “ik kom toch wel weer aan de beurt!”
En op een zondag was de tijd eindelijk daar, “dit komt helemaal voor elkaar!”
Met alle veranderingen was het wel even apart, maar “goed gelukt” riep iedereen met smart.
De organisatie was op zijn allerbest, overal een bordje met duidelijke tekst.
Dan kon eindelijk het zwemmen beginnen, vermoeide gezichten maar wel aan het winnen.
Hier een PR en daar een mooie tijd, alsof iemand met een auto door het water rijdt.
Verbazend genoeg vond DAW, want zeg nou zelf na een lange tijd geen training zit het zo goed mee? Natuurlijk ging niet alles even goed, maar volgende keer beter zonder spoed.
De eerste wedstrijd in een lange tijd, met zulke goede prestaties was DAW gevleid.
Toen het einde van de dag en DAW ging naar huis met een lach.
Erik Bult